Oyos de vieyu
-Hoi yes vieyu- espeto-y la neña al ratu de sentase a la vera d’él. Agachó la cabeza y desordenó les fiches d’enriba la mesuca. Él nun supo qué dicir. Quedó mirando pal pelo onduláo que baxaba hasta’l mandil de cuadros azules de la neña. Al cabu entrugo-y -¿Cómo ye eso de que hoi soi vieyu? La neña mirolu a los güeyos. Los d’ella rezumaben d’esi brillu qu’él, yera consciente que perdiere va meses -Tienes oyos de vieyu Él zarró los güeyos, apretolos pa dientro cola mano. Pente la oscuridá apaecieron puntinos blancos, estrelles, galaxies y ella.