Skancia

  Sentose nel primer bancu del andén númberu 3.   El tren esperaba coles puertes abiertes. Al cabu d'un tiempu, escuchóse'l   pitíu de salida, zarráronse les puertes y el tren abandonó la estación. Foi xustu nesi momentu cuando se llevantó del bancu, y ensin quitar la vista del tren, averose al ventanu a pidir un billete pal viaxe.    

Llisboa ye lluz y frío. La lluz de Llisboa manca a los güeyos y los reseca enantes de llorar. Llisboa manca. El fríu ye nuevo. Nun tengo recuerdu de conocelu d'antes. El cielu de Llisboa nun tien más colores que l'azul. Perdió el blancu. Les ñubes desapaecieron.

Esperando polos trenes que pasen y nun vuelven, arrecostináu nun bancu del andén. Esperando. Naguando por acolumbrar nel infinitu el rastru que dexen nes ñubes. Preparáu pa pillar a correr hasta’l fin del mundu, hasta llegar a la so vera.   

Pa dir faciendo boca, mientres llega J, mayu trae consigo la Selmana de les Lletres, con munches coses guapes amás de la mani,  les primeres tardes de pipes y sidra, los conciertos al rodiu del primeru de mayu... Y d'equí a una semana vuelvo a Lisboa. Dícenme que yá nun ye la mesma que dexé. [¿Pero quién quiere ser feliz, pudiendo ser frustración o miseria compartida?]