Ya el fríu cálmase
Ya el fríu cálmase nel mesmu tiempu nel que l’agua dame’l so calor la tebieza espoxiga peles mios manes que llueu búsquente , caricien les tuyes afalagandose, refléxome nos tos güeyinos enllenos de sal ya bebo d’ellos, d’esa fuentina de gota a gota d’espera d’esperanza que nun alcanzo. Suenen cuatro filos cariciaos nel to costazu y búscote y alcuentrote colos güeyos cerraos pensándote. Acurrucome ente los tos brazos d’ente los qu’enxamas debiera salir. Suaño. Lloro. Aínda nun quiés que seya pa siempre. Entá quedame esperar.