Ya el fríu cálmase

Ya el fríu cálmase
nel mesmu tiempu nel que l’agua dame’l so calor
la tebieza espoxiga peles mios manes
que llueu búsquente ,
caricien les tuyes afalagandose,
refléxome nos tos güeyinos enllenos de sal
ya bebo d’ellos,
d’esa fuentina de gota a gota
d’espera
d’esperanza que nun alcanzo.
Suenen cuatro filos cariciaos
nel to costazu
y búscote
y alcuentrote
colos güeyos cerraos
pensándote.
Acurrucome ente los tos brazos
d’ente los qu’enxamas debiera salir.
Suaño.
Lloro.
Aínda nun quiés que seya pa siempre.
Entá quedame esperar.