L' arume frío

Entamen los díes arreciendo
arume a fríu del nordés
a ñeve perdura,
y empara abellugame d’ella
nel calor ayenu,
pierdo’l color mientres
vacíes l’ermu d’esperances
y el vivir ye
xugar entre mentires que arreblaguen
nos suaños de la tarde
colos güeyos nos tuyos
lloñe de sorrises
d’esnalar ente caricies
y llabios sinceros.