Skancia

Tamién hai cielos que, vistos nel intre d’abrir los güeyos al sol, equí, nesti suelu, cola perspeutiva de los cables llenderos, fáense inalcanzables. Les andarines pasen como sputniks, atraviesen les falses llendes y esaparecen baillando. Zarro los güeyos ceguñando.

Y al acabar lo meyor ye fuxir pente les ñubes y sentir

Mayu va caleyando pente los requexos de lluz blanco que s'acolumbren ente l'orbayu incesante del añu. Mentantu, xugamos a imaxinar hestories que podamos filmar y repaso otres que me cuntaren va un tiempu. Esti ye un añu de cuntar hestories d'educación y sociedá. L'añu prósimu ye una ficción entá por construyir.