llueve n'Uvieu

Entamó a correr namás velo al otru llau de la cai, garró impulsu, blincó, alzose nel aire y estiró’l brazu p’ apalpiar les estrelles fugaces de la qu’esnalaba camín de les ilusiones.

Y cayó, nel mediu’l charcu, enllenando tolo seco de l’acera de colores vivos, brillos ya reflexos.

Estrenaba catiusques, del color de los atapeceres dende’l faru de Peñes.
Prestaba-y lo que más midir la fondura de los mares y llagos de la ciudá col so paragües del color de les fueyes de castañu n’ochobre [...]